YAKAMOZ YOLUNUN SONUNDA

Balık çok da güzel değildi.
Ama kötü de değildi.
Manzara çoook güzeldi, göz alabildiğine deniz.
Müzik de çok güzeldi.
Gece olduğunda, ay karşımıza geldiğinde,
İnanılmaz bir yol oluştu denizin üzerinde.
Sanki gümüşten balıkların zıp zıp zıpladığı,
Kıvrım kıvrım bir yol.
Sonu yokmuş gibi görünen,
Aya doğru uzanan.
Gözlerimi kapadım.
Düşündüm....
Yolun sonunda kim olsa çok sevinirdim?
Sonra hayallere daldım...
Çıktım yakamoz yoluna...
Müzik hala çok güzel.
Balığı boşver.
Gümüş balıklar zıplarken ayağımın altında,
Onlardan hiç rahatsız olmadım.
Heyecanla yürüdüm, merakla.
Yolun ucunda kim vardı acaba?
İşte ordaydın.
Herzamanki, seni en son bıraktığım gibi.
Bembeyaz, nurlu yüzün,
İpek gri saçların tıpkı yakamoz yolu gibi.
Kollarını açmıştın, hızlandım,
Yüreğim nasıl çarpıyor bilemezsin....
Ordaydın, bir adım atsam kollarındaydım.
Açmıştın kollarını.
İşte benim yavrum diyordun yanındaki silüetlere.
Onu ben büyüttüm....
Ben koştukça zaman yavaşlıyordu sanki.
Yada bana öyle geliyordu, yolun ucunda sen vardın çünkü.
Hızla koştum, korktum çünkü,
Rüyalarımdaki gibi her an gidebilirdin.
Nefes nefese koştum.
Ordaydın işte...
Bir nefes kadar yakın...
Canımmmmm.
Pamuğum, meleğim...
Babaannem....
Atladım kollarına, hala yumuşacıktılar...
Yakamoz yolunun sonunda ancak sen olabilirdin.
Nasıl da düşünememiştim bunu:D
Yüzün apaydınlık.
Sıkı sıkı sarıl bana, babannemmmm.
Bırakma bu sefer.
Koklayacağım seni doya doya.
Artık biliyorum her yakamoz yolu beni sana getirecek.
Sarıl bana,
Ay daha burda.