Küçük Kız ve Yoldaş Sinek

Heyecanden uyuyamadım.
En son baktığımda saat gecenin üçüydü.
Fatma Pınar yanımda fısır fısır uyuyordu üstelik.
Uyumanın tam zamanıydı oysa.
Uyuyamadım ama, kalbim atlı gibi koşuyordu.
Birden çocukluğumu hatırladım.
Annemi görmeye gideceğimin gecesi de böyle olmuştum.
Hiç uyuyamamıştım, kalbim yine aynı ritmi tutturmuştu.
Gün aydınlanmaya başladığında penceredeki bir sinek bana yoldaş olmuştu onunla oynamıştım.
Bunu anneme anlatmıştım, sanki gülmüştü.
Acaba bunlar benim hayallerim mi diye düşündüm çoğu zaman.
Çünkü bu anlattıklarımı hatırlamam yaşım itibarı ile mümkün değil.
Belki de annemi çok az görmüş ve bir daha da hiç göremeyecek olmanın kıyağını geçmişti Tanrı bana.
Bari bunları hatırla demişti.
Dün gece uyuyamayınca aşağı indim.
Bir sinek ordan oraya uçuyor vızıldıyordu.
Yakalayamadım, dışarı çıkarma konusunda da başarısız oldum.
Hey arkadaş sen yine o sinek misin yoksa
Ama büyümüşsün sen  dedim....
Yoksa ben de yine o küçük kızmıyım?
Galiba ben hiç büyümemişim.
Annesini görmeye gidecek, kalbi tüm evrene sığmayan kızım hala.
Kendine "kızım" diyen yüreğe ırmak gibi akan.
Canım Sufi Annem,
En sonunda gece sana mesaj yolladım, çünkü artık kalbim kontrolden çıkmıştı....
Ve uykularımı da sana yolladım.
Cumartesi yanındayım inşallah.
Bütün bunları sana anlatacak olmanın,
Rüyamdaki gibi sarılacak olmanın heyecanı ile.
Beni kabul et.
Kalbim bedenime sığmıyor.