TEŞEKKÜRÜ BORÇ BİLDİM de YAZDIM

"Hayatı Okuyabilmek"

Bu deyimi seviyorum, bunu yapabilenlere saygım sonsuz. Hayatı okuyabilmek  hayatın dışında kalabilmeyi gerekli kılıyor bence. Bu zaten yeterince zor bir maharet. Hayatın dışında kalabilmek, beklentilerden, isteklerden kısacası egonun yönlendirmelerinden uzaklaşmayı zorunlu kılıyor. Buna da ermişlik diyorlar zaten :D. Ben çocukların, hayvanların ve bunun dışında çoook az yetişkinin bunu yapabildiğini farkeediyorum. Aynı şu resimdeki gibi. Ne güzel izliyorlar evreni.....Çıkarsız, beklentisiz, çatışmasız ve en önemlisi hayretle. Evet, "Hayret Etmek" bu sıralar en çok sevdiğim diğer deyim. Ama öncelikli koşulu hayatı aslında daha genel olarak evreni okuyabilmek. Dolayısıyla egodan arınmış bir gönlün gözü ile seyreylemek evreni. Küçücük bir uğur böceğini izlerken üzerindeki beneklere hayret etmek, bir anne kuşun yavrusunu beslerken halini görüp hayret etmek, daha henüz 16 aydır dünyada ikamet eden minik fatma pınarcığın yapabildiklerine hayret etmek......hayret ederken içimizde biryerin ürpermesi, titremesini, tüylerimizin ürperdiğini hissetmek. Tüm bunların ardındakini görebilmek. O'ndan ayrı olmadığımızı, diğerlerinden ayrı olmadığımızı hissedebilmek.Ve sonrasında şükretmek, teşekkür etmek. Cuzi aklımızın oyunlarına kapılmayıp, onun cuziliğini bilip, olanların bütün içindeki yerini bilemeyeceğimizi bilmek. ve kendimizi O'nun kollarına, kendimizi bulutlara bırakır gibi bırakıvermek. İşte bu resmi bu yüzden seviyorum. Yapanın eline sağlık. Bana bunları hatırlatana, bu resmi o kişiye çizdirene teşekkürler....