Bu görseli, Aydan Atlayan Kedinin Tumblrında görünce pencereden gelen hafif rüzgarı yüzümde hissettim. Bence haziranın ortasıydı ve hava inanılmaz güzeldi. Sıcak değldi ama insanın içini ısıtıyordu. Ve güzel bayanın yaptığı gibi tam da kitap okuma zamanıydı. Ve o anda ne kadar yorgun olduğumu, sessizliğe, huzura ihtiyacım olduğunu düşündüm. oysa yorgun değildim. Sadece sessizliğe ve huzura ihtiyacım vardı. Nedense sessizliğe ve huzura olan ihtiyacımı yorgunluğuma bağlama alışkanlığım vardı. Sanki sadece yorgun olunursa sessizliğe ve huzura sığınılabilirdi. Oysa şu bir gerçek ki, insan yorgunken huzur ve sessizliğin bile tadını çıkaramıyor. İlla bahaneler aramadan sessizlik ve huzurla kendimizi ödüllendirmeyi ayıp sayıyoruz galiba. Hala ödül diyorum:) sakinlik ve huzurun elde edilecek birşey olduğu inancının kıskacından kurtulamıyorum. Sanki birleri bir zamanlar kulağımıza güzel şeyleri haketmemiz, haketmek için de önce acı çekmemiz gerektiğini fısıldamış. Vallahi yalan, billahi saçmalık. Hepinize güzel bir pazar gecesi diliyorum.