Ne zaman deniz kenarı bir yere gitsek, mutlaka deniz kabukları toplarım. Sanki bir ritüel. Aslında amaç zaman geçirmek ve nedense oraya ait anıları gözle görünür, elle tutulur kılmak. Çocuklarla: hah işte bi tane daha, burda da var... şeklinde toplarız beraberce. Sonra onları eve getirdiğimde yada torbaya yerleştirirken bakarım. Aslında hepsi birbirine benzer, öyle belirgin bir özelliği ve güzelliği olmayan şeylerdir. Belki birkçı değişiktir, gözüme, tenime hoş gelir. Diğerlerini taşımak bile istemem aslında. Ama sanki onların duyguları varmış da kırılırlarmış gibi atmam. Bir de emeklerime acırım, hani emek emek topladım ya onları:)O kadar topladık boşa gitmesin hadi der koyarım bi köşeye,. Eve götürene kadar kırılır, çantanın diplerine dökülürler.
Bugün düşündüm de: hayatımda da böylesine biriktirdiğim gereksiz ne çok şey var acaba. Yıllarca sürmüş beraberlikler, hani emeğinize kıyamadığınız deniz kabukları gibi ama bilirsiniz ki aslında olmasalarda olurlar, hatta olmasalar daha iyi bile olan cinsten:)
Biyanda karşındakini incitme korkusu. Ama incitmemeye çalışırken arada sırada pırtlayan gerçek bakışlar, gerçek kelimecikler. Size bir şey katmayan, sizi olduğunuz yerden alıp bi adım öteye taşımayan ilişkiler. Günlük geyik muhabbetleriyle devam eden giden dostluğumsular.
Bu aralarki halet-i ruhiyemden midir bilmem ama ruhumdaki kıymıkları tek tek sökesim var. Dolabımdaki fazlalıkları atasım var. Pişman olurmuyum bilmem. Çok fazla şey yığmışım hayatıma ama çoğu bana ait değil, beni tamamlamayan, olmazsa olmaz özelliği taşımayan. Sanki daha az şey olmalıydı, daha az. Ama onları ince kristal biblolar gibi korumalıydım, ya kırılırlarsa diye. Bu hisleri beslediğim kaç kişi var acaba etrafımda.
Aslına bakarsak, herkese bir kusur bulmakta üstüme yok ama işin iyi yanı kendi kusurlarımı da görmezden geliyor değilim. Peki herkesi beğenmek zorundamıyım, peki ya sevmek, hayatıma dahil etmek, bir kere ettim diye onu hep orda tutmak???? Elbette değilim ama şugünkü kriterlerimle baktığımda hayatım epeyce daralacak gibi görünüyor. Ama sanki daha bir sevimli olacak. Hani bahçeli, tertemiz, küçücük, camları yere yakın, camların önünde somyaların olduğu evler gibi. En ufak lüksü yok ama kokusu, renkleri bana ait ve tertemiz. Temizlenmesi yük değil. Oturulabilir bir eşiği olan camın önünde. Hani oturup küçükken iskambil kağıtları ile oynadığım. Silkinmek istiyorum. Dökülsün ben olmayan şeyler, zorla ben yapmaya çalıştığım şeyler. Belkide çok güzeller, şatafatlılar ama bana ait değiller.