SON ZAMAN İTİRAFLARI

Bugün aynada kendime daha doğrusu kocaman karnıma baktım; şaşkınlık içinde. Yooo öyle ayy vücudum ne hale geldi muhabbeti yapacak değilim. Şaşkınlık, korku, anlayamamazlıkla baktım. Bir karnıma bir yüzüme baktım. Bu ben miydim? İşin kötüsü bunun cevabını bilmediğim gibi benin kim olduğunu da bilmiyordum ki artık:D şunun şurasında aylar önce aklıma "yaa şimdi hamile olurmuşum, ne komik olur bu yaşta, o koca karınla gezmek" düşüncesi geldiğinde gülmüştüm:D Buraya kadarı işin şaşkınlık ve anlayamamazlık kısmı. Gelelim korkuya. Ara ara patlak veren, tanımlayamadığım bir korku bu. Adını koyamadım. Belki de karnımın içindeki belirsizlikle ilgili olduğundandır tanımlayamayışım. Korkuyorum, içerde ne var, yeni birinin hayatıma katılmasından, belki de böyle doğumdan sonrada böyle perişan vaziyette kalmaktan.........ama en çok ürperten "hayatıma, hayatımıza yeni birşeyin katılması" Herhalde belli bir yaştan sonra insan yenilikleri heyecandan ziyade korku ile karşılıyor. Bu ben ona nasıl bakarım, düzenimmi bozulacak korkusu değil. Adını koyamadığım bir ürpertiden ibaret. Belki de sadece ve basitçe hamilelik depresyonudur:D. Belki de "birdaha hiçbirşey eskisi gibi olmayacak" korkusudur.
Aylardır yaşadıklarımı, yaşadıklarımızı düşündüm. Çektiklerimi, fiziksel ve ruhsal acılarımı......Delilik bu dedim içimden yoksa cesaret mi demeliyim? Belkide delilikle cesaret arasındaki sınır çok ince, belki de deli olmadan cesaret edilemiyor....En temel fiziksel ihtiyaçlarımı bile karşılayamamak: uyuyamamak, ayakta duramamak, rahat bir oturma pozisyonu bulamamak, rahat yemek yiyememek, su içememek, karnınızın infilak edeceğini düşünecek kadar gerilmek, vs vs......ve dolayısıyla etrafıma verdiğim sıkıntı ve üzüntü......Niye dedim, niye oldu bütün bunlar, gelecek olan bebeğe olan sevgimde herhangi bir eksiklik olmaksızın. Sabrı mı öğrenmeliydim? Eğer öyleyse umarım Tanrım, lütfen öğrenmişimdir. Birkez daha böylesi bir ruhsal ve fiziksel sınava tabi tutulmak istemiyorum.
Tüm bunları düşünürken karnımın içinden sıkı bir tekme yediğimde; artık bütün bunları düşünmenin çok anlamsız ve geç olduğunu anladım.