NE YANİ.....BEN ÖLDÜM MÜ ŞİMDİ

Ailece farklı bir şehirde veya kasabada gezmekteyiz. Eski bir bakkal dükanının raflarında inanılmaz güzellikte yeşil zeytinlerle dolu bir kavanoz görüyorum. hani o alacalı olanlardan, iri iri (bak şimdi ağzım sulandı, zaten bütün olanların başlangıcı da bu zeytinler). Dükkan sahibine yöneldim fiyat sormak ve zeytinlerin tadına bakmak için. tam adam bana doğru zeytinleri getirip bilgi verecekken eşim geldi ve evin reisi edası ile alışverişe koyuldu. İşte o noktada ip koptu sanki. Ne olduğunu anlayamadığım şekilde bir güç beni dükkanın dışın attı arabaya atladım, deli gibi sürmeye başladım, sanırım yokuş aşşağı idi. Sonra sanırım aklım başıma geldi ve yav ben nereye gidiyorum bizimkiler hala dükkanda geri dönmem lazım deyip sola dönülecek şekilde meyillendim. Ama sanırım fazla hızlıydım araba kontrolden çıktı. İlk olarak sağ kaldırıma çarptım, tekrar savruldum, sonrasını algılayamadım bir o yana bir bu yana muhabbeti. En sonunda arabadan fırladım, dışarıdan arabnın salınışlarını izliyorum, araba bir oyuncak boyutlarında, savruluyor. herneyse sonra kaza mahallinde eşimle beraber konuşuyoruz. Yav nasıl oldu bilmiyorum diyorum. sanırım öyle fazla bir problem yok diyorum. Şöyle bir bedenime bakıyorum, gayet iyi. Sen öyle san diyor, kızgınlıkla, savrulmuşsun sonra 5-6 kez takla atmışsın diyor ama bende tık yok haytırlamıyorum. Tam da o sağ kaldırıma çarptığım yere geliyoruz, geniş geniş, silik 3-4 tane kan lekesi var yolda. Bakakalıyorum........Yoksa.....eşimin gözlerine bakıyorum ama duyacağım cevaptan korkarak, cümle şuan bile aklımda, yüreğimdeki yangın da: ne yani, yoksa,,,,ben...öldüm mü? ses yok ama gözleri ile evet diyor. işte o an yıkılıyorum...niye mi tek evet bir tek nedeni var ve aklımdan çu cümleler geçiyor: amann tanrım ben ne yaptım, kızlarım neolacak, benim aptallığım yüzünden kızlarım annesiz kaldı, ne yapacak şimdi onlar, ağlayamıyorum bile çünkü zihnim hızla çalışıyor, ne yapabilirim şimdi bu durumda diye. Ve çaresizlik hissi yüreğime çöküyor, ben ordayım ama yokum, onların hayatında yokum, bensiz kaldılar, annesiz....Sonra onları uzaktan izliyorum yanlarında bir kadın yüzünü şimdi bile hatırladığım, onların ellerinden tutuyor, sanırım fatma pınar ona anne diye sesleniyor. Hiç kıskanmıyorum ama için acıyor: yavrum diyorum ne yapsın...ahhh aptal guguk aptalsın işte, aptallığınla onlara yaptığına bak. eşimi de rahat bırakmalıyım hayatında diyorum ve 

uyanıyorum canın havlayan sesi ile. hava daha karanlık, ohhh diyorum rüyaymış, elimi kolumu yokluyorum. aslında yeniden dalmak istiyorum uykuya ama korkuyorum ya devam ederse bu kabus diye.

Bugün yüreğimde bir ağrı ile uyandım. O ruh halini, suçluluk duuygusunu, çaresizliği, vicdan azabını atamadım üstümden. O anda öldüğümü öğrendiğimde yani, içimdeki tek acı yavrularımdı, kendimi bir an olsun bile düşünmedim, ahh aptal kadın dedim aptalsın, ne yaptın onlara.....

ANNECİM, RAHAT UYU.