6 Ağustos 2012 Pazartesi
Farklı bir bakış açısı...
Farklı bir yaklaşım..
Evdeki herşeyi atmak istediğiniz oldu mu?
Masanızın üstündekileri örtüsü ile toplayıp çöpe atmayı?
Hayatım beni eziyor sanki, benden çok büyük.
O büyüdükçe ben küçülüyorum, küçülüyorum......
Bir köşeye sıkışıp, nefes almaya çalışıyorum.
Böyle anlatınca sanki hayat benden bağımsız, koca bir canavar gibi:)
Oysa o canavar gibi görünen şey boynundaki iple benim yönettiğim minik bir köpek yavrusu gibi.
Ne dersem yapan, nereye çeksem gelen.....
Deriinn bir nefes almak istiyorum, azalmak, azalmak, azalmak istiyorum......
Hayatın hep peşinden koşmamak, mümkünse yanyana sohbet ede ede yürüyelim, onun altında ezilmemek istiyorum.
Yetebildiğim bir yaşam istiyorum.
Kendimle barışık, yüreğime sevgiyi doldurabilecek şekilde bir boşluk istiyorum.
İstiyorum demekten kurtulmak İSTİYORUM:)
Hiç birşey istememek, beklememek, izlemek
Nefes almak.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
16 yorum:
Kuşum bundan 4 sene evveldi. Herşeyi atmak istedim. Eve eskiciyi çağırdım neredeyse üzerine para verecektim herşeyi aldı ve gitti.
Sonra (işim ne de olsa) mini eşyalar aldım hatta boş bile diyebilirim eve. Eşyalara değil bize alan kalsın dedim ve huzura erdim. Sonra o da geçiyor:)
Ben anladı ne demek istersin sen amaa bazen o soyutlamalar böyle somutlanıp rahatlatıyor be canım.
Göksel Baktagir de süperdir hani of.
İyi haftalar olsun öpüyorum.
dolaplara baktıkça midem bulanıyor desem:)
Eşyalar:)) Biliyor musun ben bağlanırım kullandığım her türlü zamazingoya. Yatağıma, dolabıma hatta bardağıma. Değiştiremem. Yani atamam. Ama yenisini de almam. Bu yüzden biraz bit pazarını andırır odam :)Hayatım da öyle işte. Zaten var olan insanlar hep var kalmaya devam ediyorlar bir şekilde. Ne koşturuyorum hayatın peşinden, ne peşimden koşturuyorum hyatımı. Hani senin istediğin o yan yanalık duurumu var ya, yana yana da olsak yan yanayız hayatımla...
o zaman söyle be mirim şu işin ip ucunu...
istemem mi Guguğum, hatta ben daha kötüsünü bile düşündüm. Bi kibrit atıp çıkasım var dediğim anlar çok oldu.
Mutlu edecek kuçük degişiklikler işe yarayabiliyor geçici biliyorum ama hiç yoktan iyi geliyor.Birde hayatta her şeyi biz üstlendigimiz icin altında eziliyoruz. Boşvermek bunu denemek lazım. Bu arada diyene de bir ara hatırlatırsan sevinirim :))))) öptüm
boşvermek değil de öziicim, kendimizi iyi tanıyıp, aslında sandığımız kadar şeye ihtiyacımız olmadığını bir algılayabilsek....
bazen olur öyle, kadınsal meseleler bunlar:) istersen ufaktan başla bir kaç değişiklik yapmaya ama bu değil sanki ihtiyacın, başka bir mesele var derinlerde, onu bulmak lazım..
sevgili pinhan hayatımı bana ait olmayan, ihtiyacım olmayan şeylerle doldurduğumu farkediyorum epeydir. sakinliğe nasıl ihtiyacım var bilemezsin...bu karmaşanın içinde zaman zaman çirkefleşiyorum ve kendim gibi davranmaktan uzaklaşıyorum ya beni en çok üzen de bu. çok şey olmaya, çok şey yapmaya çalıştıkça kedim olmaktan çıkıp, bambaşka birşey oluyorum:(
Aaaa tamda beni ve yaşamımı tarif etmişsiniz,bende bu aralar nefes alamıyorum:(Silkelenelim ve kendimize gelelim,başarabiliriz:) Bahar
Belki simdiye kadar kendininkileri degil de baskalarinin ihtiyaclarini doyurdun hep. Belki de karisti hangisi senin hangisi etrafindakilerin ihtiyaci.. Bak esin almis motorunu, cikmis ihtiyaci olan seyahatine.. Neden hayatinda boyle bir ornek var, cunku baskalarini mutlu etmek uzerine kurmussun hayatini ve belki de artik biraz da kendi ihtiyaclarini yasaman gerekiyor.. Hadi al eline bir kagit kalem, neye ihtiyacin var? Hangi davranis senin hangileri digerlerinin ihtiyacini karsiliyor, sansurlemeden yaz. Evet bi degisiklik, bir azaltma, bir temizlik yapmak lazim ama evindeki dolaplarda degil, zihninde ve eylemlerinde.. Ne dersin?
Bu arada ne kadar paralel gidiyor hayatlarimiz, ne guzel cevaplar buluyorum kendim icin, sana yazarken..
İnsan yoruluyor bazen :(
evet sevgili bahar,,,ne güzel bir ismin var tamda yeni başlangıçlara, silkelenmelere uygun, evet başlayalım......
sevgili vladmir, beni yoranın en çok da ben olduğunu bilmek beni daha da yoruyor desem:)
ahhh sevgili pinhan neden diyorum dememem gerektiğini bile biile, neden pinhanlar, neden umalar......mesafesel olarak uzağımda, sonra daha demeye niyetlendiğim an: böylesi daha güzel olduğu için diye bir ses içimde yankılanıyor:)
aslında ben daha ötesi birşey farkettim o başkaları için yaptığımızı sandığımız şeylerin egonun sinsi bir oyunu olduğunu:) bunları onların sevgisini kazanmak (ki buna aslında sömürmek bile denebilir) için yaptığımı. zaten iş bu anda çıkmaza giriyor, çünkü direkt bir beklenti durumu var niyet bu olunca da asla pozitif sonuç elde etmek mümkün olmuyor:) ve kısır döngü!.....
ve şimdi şimdi anlıyorum ki asıl gerçekten sevgiyle başkaları için, evren için yapılanlar bana geri mutluluk olarak geri dönüyor ama insanın kendini çok iyi izlemesi lazım....şu sıralar kendimce belirlediğim bir yol var, sıklıkla sapsam da yolumdan, dalsam da, unutsam da...yürümeye canı gönülden istekli olduğum..ve eğer bu benim için hayırlı ise biliyorum ki rabbim ihtiyacım olanları karşıma çıkaracak, minicik çabamı 1000 lerle çarpıp kocamaaannn yapacak.
hep evrenin yaratıcısına rabbim diye seslendiğimi farkettim ve geçenlerde okudum ki: Rabb terbiye eden demekmiş, neye ihtiyacım varsa onunla hemhalim:) ve seni tanıdığım için çok mutluyum:)
İnsan yoruluyor bazen :(
Tesadüf diye bir şey yok, bundan eminim artık. ben de hep Rabbim derim dualarımda O'na seslenirken:) bazen seviniyorum ne kadar şanslıyım diye, bazen sinir oluyorum, neden ben terbiye olmak zorundayım, farkında olmadan yaşayan bide kendini süper zanneden insanlar varken diyorum sonra tekrar şanslı hissediyorum, seviniyorum. ne biliyim, ben çok seviyorum seni, belki gündelik hayatlarımızda buluşmuyoruz ama sırça köşklerimizde, 40. odalarımızda buluşuyoruz biz:)
kadehimi, hiç düşünmeden verdiğimiz, evrene salıverdiğimiz sevgiye kaldırıyorum..
farkındalık zor bir iştir pinhancım:) ben ruhlarımız diğer alemdeyken herbirimizin yaradanımıza bir söz verdiğine inanıyorum ve kendimin ne söz verdiğini tahmin edebiliyorum bu söz eşliğinde yürüyorum yaşam yolumu ama sözümüzü unutuyoruz sonra bu yolun gereklilikleri bize yük gelir oluyor. NNeyseki RABBİMİZ bizi seviyor, kulağımızdan tutp yolumuza geri çekiyor canım pinhan. Kimilerine göre kıyasladığımda farklı bir hayatım oldu annemle babam ben 4 aylıkken ayrıldı, annemi pek tanıyamadan 4 yaşımdayken öldü, babam şizofrendi, vs vs bunları ajitasyon olsun diye ya da ne bileyim ben neler başardım diye yazmıyorum inan. Ne haddime : bir hizmete vasıta oluyorsak bundan dolayı bizim sadece şükretmemiz gerekir, demiyorlar mı. RABBİM hep yanımda oldu ve beni terbiye etti şükrediyorum. evet ya ne güzel demişsin aslında biz sırça köşklerimizde görüşüyoruz: GÖNLÜMÜZDE:D
Yorum Gönder