İNSANIN BİR DURUŞU OLMALI

Bu videodaki salıncakta asla sallanamam. Tekne gezileri kabus olur benim için. Küvetin içine oturup keyif bile yapamam, o suyun minik çalkantıları midemi bulandırır. Düşünüyorum da burcumun da bana kattığı sabitliğin getirdiği bir komplikasyon galiba bu. Benim ayaklarım hep yere sabit basmalı. Hatta kendi ayaklarımın sabit basması da yetmez, karşımdaki ve yanımdakilerin yani görüş alanımdakilerin de sağlam basması gerekir. Ben karşımda sallanan şeyler görmekten de rahatsız olurum. Başım döner, midem bulanır. Fazla karma karışık desenlere bakamam. Belki de bir çeşit huysuzluk bu bilmiyorum. Belki de bir karakter özelliği belirsizliği, ordan oraya salınmayı sevmiyorum. İnsanın bir duruşu olmalı, dimdik. Sürekli ordan oraya meyledenlerden hazzetmiyorum. Belki de yanlış pencereden bakıyorum hayata. Belki çok rijitim. Eğilip bükülmüyorum. Ama bu herşeye defansif bir şekilde karşı durduğum anlamına gelmiyor. İnsanları dinleyebilirim hatta anlayabilirim ve hatta onaylayabilirim. Ancak tüm bunlar beni bildiğimden, inandığımdan geri de döndürmeyebilir. Her olayı, kişiyi farklı bir pencere olarak görebilirim. Pencereden kafamı uzatır ordan manzaranın nasıl göründüğüne bakabilirim. Benim tercih etmeyebileceğim bir manzara olsa dahi: vayy be burdan bakınca da böyle bir manzara varmış diyebilirim gülümseyerek. Ama ben orman manzaralarını severim mesela bozkırlar beni sıkar. Bu bozkırlardan nefret etmeme sebep olmaz. İlle bir pencerem olacaksa ve tercih edebiliyorsam onu ormana doğru açtırırım evimde. İnandığım şeyleri anlatırım, paylaşırım ama fanatikçe önermem. Ama kendimce yanlış bulduklarımı da tam da muhatabına iletirim. Kendi düşündüklerimi söylerim, onun duymak istediklerini değil, konuyu uzatmam, kıvırıp çevirmem ve hatta yuvarlaklaştırmam, yumuşatmam. Çünkü faydasızdır bu bilirim. Gereken bekleme zamanını mutlaka sunmuşumdur ona, biraz daha zaman vermem. Ve çoğu kişi tarafından rijit olarak nitelenmemin nedeni de budur bilirim. Onlar oyun oynamak isterler, salınmak, sallanmak, uyumak, uyutulmak, ninni dinlemek isterler. Lakin ben yapamam. Ben gecelerin kuşuyum, uyumam, kendimi kandırmam, kendimi sürekli iredelerim, iğnelerim bazen canımı çok acııtırım. Belki de sevdiklerime kendime nasıl davranıyorsam öyle davranıyorum. Bu benim sevme biçimim. Ben öyle çocuğu düşünce perişan olan annelerden değilim. En fazla elimi uzatır, olsun, olsun, hadi kalk bakalım derim. Ben böyle severim. Elbette insanların fikirleri değişebilir. Birgün bozkırları daha çok sevebilir. Buna da inanırım. Ama bunun ne kadar gerçek olduğunu önemserim. Kendim birşeye karar verdiğimde durur düşünürüm bunu neden yapıyorsun derim kendime. Bu bir politika mı yoksa senin gerçeğin mi, yoksa bir beklentin mi var derim. Eğer yüreğimin gerçeği ise yoluma devam ederim. sonrasında hata yapmış olsam bile pişman olmam çünkü o anki doğrum buydu derim, dersler çıkarır, sepetime koyar, yola devam ederim. Sözü uzatmaya gerek yok. Bana göre, insanın bir duruşu olmalı, ayakları yere basmalı. ben böyle insanları severim. Diğerlerine ne mi olur? Bilmem, ben birşey yapmam, yoluma devam ederken bir bakarım onlar ayrı bir yola düşmüş. Sefa ile derim sefa ile