Eşim on günlük bir karadeniz gezisine gitti bu sabah "motorla". Açıkçası bu motor meselesini hiç onaylamadım ama ne yazıkki bende insanları özgür bırakmak gibi bir gen var. Beni rahatsız etse de, korkutsa da karşımdakinin arzusunu yaşayabilmesini engelleyemiyorum işte. Giderken ona "eğer sana birşey olursa, ne ben ne de çocuklar sana hakkımızı helal etmeyeceğiz, çünkü bu motor bizi kokutuyor, dünya gözü ile bunu bilerek git" demek istedim ama insan bir yolculuğa böyle uğurlanmaz ki:) Sakın benden bağımsız biryere gitti diye mızıklıyorum sanmayın, kabul etsem beni de götürecekti de binek motor olunca ben de şalter atıyor. Ben bütün ilişkilerde, eşler, anne-çocuk, arkadaşlıklar, ilişkilerin arasında okjijen boşlukları koymanın, beraberliklerin içinde kendi kalabilmenin hep güzel olduğunu düşünürüm ama bu boşluğa motorla yol alması beni geriyor işte. İçimden "ya bu 10 günlük gezide sefil olur birdaha böyle deliliklere kalkışmaz yada çok hoşuna gider bir daha hiç önünü alamayız" dedim.

Yapacak birşey yok ben deki bu "insanları olduğu haline bırakma" geni varken...Seyreyelim görelim:)