NEDEN? NEDEN? NEDEN?

Sabah ne kadar güzel başlamıştı. Keyifle odama gelmiştim, çayımı içmiştim, bloglarımı okumuştum, çok güzel bi de müzik dinliyordum, bi kar yağıyordu, bi yağmur........ne bileyim işte güzeldi. Oldum olası severim sabahları, erken kalkmayı, işime koşmayı, parfümümü sıkmayı. Bunlar benim güzelliklerim. Ruhumun mücevherleri gibi.

Çalan telefonla birlikte çok üzüldüm. Sevdiğim gencecik biri rahatsızlanmıştı. Ama bu benim hayatın kötü bir yer olduğunu düşünmeme neden olmadı. Hayat aslında tam da buydu işte. Ona yardım etmeliydim, ailesinin yanında olmalıydım. Uzun zamandır bunun olabileceğini düşünüyordum zaten. İyi görünmüyordu. daha dün akşamüstü konuşmuştuk. Son zamanlarda yanıma daha bir sık gelir olmuştu, belli ki yardıma ihtiyacı vardı.

Psikiyatri çok zor bir bilim dalı. Ruh bu filmini çekemezsin, biyokimyasal tahlilini yapamazsın, ameliyat edemezsin. Bazen kendi ruhuna söz geçiremezsin. Çok ince bir materyalden yapılmış olan bu ruh fazla yıpratılmaya da gelemez. Ona da böyle olmuştu işte. Gayet normal, eğitimli bir insan. Gözlerine bakıyorum, O ama O değil. Onun gözleri gibi bakmıyor bana, gülüyor, hep gülüyordu ama onun gibi değil. Ben konuşurken bana bakıyordu ama ne duyduğundan eminim ne anladığından. Arabayı kullanırken sağ elimi tuttu. Bırakamadım, sol elimle kullandım arabayı. Ellerime ihtiyacı vardı. Gülüyordu, durmadan gülüyordu. "Gül dedim, iyce gül, içinden geldiğince, hatta o komik olan şeyi bana da söyle, beraber gülelim, ben hiç böyle içten gülmemiştim" Güldü ama komik değil korkunçtu, ürperdim. Sonra hep ağladı. "istediğin birşey var mı" dedim, baktı "isteyebilirmiyim" dedi. "isteyebilirsin tabiki dedim, yapabilirmiyim bilmem ama sen isteyebilirsin". Acilde hep yaşlılar vardı. O ise daha 31 yaşında. Yaşlı insanların zamanla birlikte organları tekliyordu oysa onun ruhu zedelenmişti erkenden. Çok üzüldüm. Sevmem psikiyatri kliniklerini, hem de hiç sevmem. İçimi acıtır orası, yaralarımı didikler. Gitmek istemem oraya. Doktor hastaneye yatırmaya karar verdi. Sordu "başka hastaneye mi gideceğiz" "hayır" dedim. "Bir tatil yapacaksın burda tamam mı" gülümsedi, gocunmadı. "Dinlenmen lazım dedim, çokça dinlenmen, bolca uyuman, tamam mı" dedim. Başını itaatkarça salladı. Zaten "hadi, biraz uyu dediğimde de gözlerini itaatkarca kapamış, uyumasa da açmamıştı. Bu itaatkarlığı içimi çok acıttı. Sevmedim bu itaatkarlığı, burda oluşunun nedeni de bumuydu acaba. Hastaneden ayrıldım, bulutlar kara karaydı. İçim kara değildi ama. Düzelecek demişti doktor ve biliyorum ki o güçlüydü. Zaten bütün bunlar güçlü olduğu için olmamışmıydı? Güne son olarak yediğim trafik cezası noktasını koydu. Hız limitini geçmiştim. Hemen herkesin, her zaman geçtiği limiti, bugün de ben geçmiştim. Ama bugün geçmemek gerekiyordu. Naapalım, itaatkarca attım imzamı. Gücüm yoktu zaten, güvenli sığınağıma ulaşmalıydım biraz önce. Korkuyorum psikiyatri kliniklerinden, orada terkettiklerimin anılarından. Tanrım, lütfen. O daha 31 yaşında. Ruhunu onarmasına yardım et. ben bu sefer söz veriyorum elimden geleni yapacağım. Onu bilinmezlik, karmaşa diyarının çığlıklarının kucağına bırakmayacağım, bizlerle kalmalı. Neden, neden o, neden kaybettiğim, sormadan edemiyor yüreğim. Neden onlar. İşte yürğim dolu dizgin çarparken, ayağım gazda, yiyorum trafik cezamı afiyetle. O şimdi hastanede. ben evimdeyim tıpkı eskisi gibi. Ama o evine dönecek. Ben bu sefer ellerimi çekmeyeceğim ellerinden.