ANLAMAK-2

-Bu da hep böyle yapıyo ama...

-Yaaa, aslında, BİLİYORUM, içindeki yaralar kendini geri çekmesine neden oluyor, tekrar yara almak istemiyor ama hiç çekilmiyor canım. Biz yine de idare etmeye çalışalım.

Bilmek ve anlamak eş anlamlı sözcüklermiş gibi kullanılır zaman zaman. Oysa eş anlamlı olmadıkları gibi, orjinleri de farklıdır. Bilmek zihinsel kaynaklı, anlamak yürekten gelen bir işlevdir. Bilirsiniz: içindeki küçük çocuk kırılgandır, ilgi ister de söyleyemez. Söylenmeden gelinsin, fark edilsin ister. Ama bilgi zihinden gelir; zihnin rengi gridir. Bilgi dış dünyadan gelen verilerle elde edilir. Dolayısıyla bilme işleminde sizin algılama işlevinizin objektifliğide devrededir. Zihin hemen mantıksal çıkarımlar yapar: eee naapalım canım, büyüsün artık o da, di mi? Ve karar verir: ben onun büyümesine yardımcı olmalı, ona doğru yolu göstermeliyim. yani mantıksal çıkarımlar devreye girer. Doğrudur herşey. Evet karşınızdaki çocuk ruhludur, beklentileri vardır ama bilginin harmanlanışı ve özümsenişi farklıdır. Bilgi işlenmesi, yorumlara yol açar, yorumlarla tamirci modunda düzeltme, ekleme ve çıkarma moduna girersiniz. Çünkü zihnin elindeki alet budur: düzeltmek. Ben bu metodun pek işe yaradığını görmedim. Hatta çoğunlukla geri tepmelere neden olur diye bilirim.

Oysa anlamak böyle değildir. Belki o konu hakkında hiç bir şey bilmiyor olabilirsiniz. Ama bir his vardır içinizde. Sanki onun yüreğinden sizin yüreğinize ruhunun kelimeleri bir bir süzülür. Karşınızda size bas bas bağırarak hakaret ediyor belki de o anda. Kabaca, kızgınca ve belki de haksızca. Tıpkı mors alfabesi gibi, duyumları alırsınız. Görüntü değişir, kodlar ve yazılımlar değişir. Duyumlar yürekten gelmektedir. Tarif edemezsiniz belki de yeterince bir başkasına ya da tarif etme gereği bile duymazsınız. Hissetiklerinizi tasnif bile edemezsiniz. Yorumlar çıkarımlar yoktur anlama sisteminde. Yaptırımlarsa hiç yoktur. O sinirden tepinen adam, yalvaran size yakaran birine dönüşür anlama gözlüğü ile bakınca: lütfen, yalvarıyorum sana, anla beni, baş edemiyorum artık, benim elimdekiler bu kadar, bak döktüm ortaya. Heeeyyy, körmüsün, sağırmısın, duyyy beniiiiii haline döner görünüm. O zamana kadar, sizi kıran bu davranışı yalvarma halini alır gözünüzde. Yürekten yüreğe bir haberleşme şeklidir anlamak. Şöyle bir içiniz burkulur hani. Hemen tamir etmeye, tedavi etmeye kalkmazsınız. Bilirsiniz verilecek akıllar, yapılacak suçlamalar, ben sana demiştim demeler yersizdir ve geri teper. ve anlarsınız sadece. Ne kızgınlık vardır o anda yüreğinizde ne sevinç, ne gurur...Bilinçsizcesine, planlamadan oluverir herşey bundan sonra. Zorlamalı bir acıma ya da anlayış değildir, anladıktan sonraki. Kendiliğinden olur, böyle olduğu için kabul görür zaten karşı yürekten. Ne siz verirken farkındasınızdır ne o alırken. Sanki fizik kanunları gibi, suyun çok olan yerden az olana doğru akışının doğallığında olur herşey. Ve bu böyle devam eder. Sanki siz onu anladıkça, o da sizi anlar hale gelir. Birbirini besleyen iki ırmak gibi. Bilmek pozitif ya da negatif olabilirken, anlamak nötrdür. Sadece anlamaktır. Üzerine başka bir yorum eklenemez. Ve birkez anladıktan sonra, geri dönüş olmaz. ne kadar zorlansanız da, ne kadar kırılsanız da anlamaya devam edersiniz

Neolur, bu nedenlerden dolayı, bilmeyi günlük teknik işlerimiz için kullanırken, insani ilişkilerimizde anlamak gözlüğünü kullanalım. Ama anlamak için öncelikle istemek gerek. İstemek için yüreğinizi açmak gerek. Çünkü anlamak kalpten kalbe bir köprü. Siz yüreğinizi açmazsanız, köprü tek ayaklı olmaz. Yüreğimizi açmak için gereken tek anahtar da: SEVGİ

Sevgili Guguk Kuşunuz.