ZOR DEĞİL

Mutluluk ile mutsuzluk, nefret ile sevgi, beyaz ile siyah........birbirlerinin zıddı gibi düşünülen, birbirlerinden hep uzak yerlere konulan kavramlar. Acaba gerçekten o kadar da zıt veya uzaklar mı? Ya da ölüm ve yaşam......

Gördüm ki, uzak değiller, yakınlar hatta çoook yakınlar. Öyleki aradaki sınır metrik olarak ölçülemez.

Bugün anladım.....ölümün yaşama yakınlığını. Genç bir insanın ölüme kucak açışını ve koşullar birazcık daha uygun olsaydı, bugün burada olamayacağını. Hangi ince dal tutmuştu kimbilir onu bu sefer buralarda?

Mutluluk ile mutsuzluk arasındaki sınır ne kadar şeffaf, jölemsi bir şeydi. Dokundum, titreşti.........Yer değiştirdi sonrasında mutluluk ile mutsuzluk. Bu kadar mı basitti bu dönüşüm? Peki bu kadar basitse, niye o kadar zordu ki? Hiç anlamadım. Genceceikti, bir o kadar duyarlı ve sevecen. İtiraf etti uyuşturucu kullanıyordu ara ara. Neden dedim, neydi kendini bu kadar uyutmak isteyişinin nedeni? Borcum var dedi, iflas etmişlerdi. 40-50 milyar bizim için büyük para dedi? güldüm benim için de dedim, güldü. Peki uyuşturucu ucuz bişey mi dedim? başını iki yana salladı, gitgide bu masrafının artacağını anlattım ona. Anladı. Onu tebrik ettim, bunu itiraf edebilmesi, güçlülüğünün beliritisiydi. Öyle pırl pırıldı ki... öyle donanımlı, hayat enerjisini tüketmemişti henüz o zehir. sana hiç yakıştıramadım dedim, çok akıllı birine benziyorsun. Güldü. Hocam...bizim arkadaşlar işte, onlar kullanıyorlar, bir de ben deneyeyim dedim. O çevreden uzaklaş dedim ona. Bana söz ver, çevreden uzaklaşacağına, ve bir daha kullanmayacağına. Gerekirse psikolojik destek alacağına. Öyle içten söz verdi ki...İnandım. Mahcuptu ama bir o kadar da kararlı. Aradan belki 1 hafta geçti. Yanıma geldi. Lafları birbirine dolandırarark teşekkür etti. Neden dedim. İlk defa sayenizde rahatlıkla gülümsüyorum, benimle ilgilendiniz. Ben de: sen de bu kapasite olmasa hiç bir şey olmazdı, başaran sensin, ben sana teşekkür ederim dedim. Yoo yo dedi... ama gözleri doldu, hızla kaçarken ağlayacağım şimdi dedi, giderken, sandalyelere takıla takıla, tözkezleye tökezleye. Öğrenciyi gönderdim ardından. Ağlıyor hocam dedi. Gittiğimde yoktu. Çook sevindim, inanıyordum onun bunu başarabileceğine. Bir gün dileğim, kendini sıkmadan rahat rahat ağlayabilmesiydi, utanmadan. Kliniğe geri dönerken öğrenciyle konuştuk: ne garip dedim 1 haftada ne çok şey değişmiş. Çevresinde ona hiç yumuşak, yargısız konuşan olmamış olmalı. Yumuşakça, kalbe dokunan, güven veren, suçlamayan, yargılamayan bir çift sözdü bunları yapan. Ben değil, Tanrım. Çünkü o da bunu alacak kapasiteydi. basit, güzel bir söz. İşte bukadar yakındı, mutlulukla mutlsuzluk. Bir söz kadar.

Hava pırıl pırıl dışarda. Soğuk aslında. Ama güneş tenimi olmasa da yüreğimi ısıtıyor. Kimlerle karşılaşacağız kimbilir hayat boyu? Bir çift güzel söz, bir el dokuşu, bir gülümseme kadar yakın mutluluk.

İnsanlar haykırıyor sessizce: Lütfeeenn, bakın, ben de burdayım.....İlgileenin benimle. Size ihtiyacım var. yargılamayın beni.